1-8-12

Χθες έζησα πρώτη φορά αυτο που ζουν οι γονείς όταν τα παιδιά τους βλέπουν εφιάλτες.. Ανά σύντομα χρονικα διαστήματα ένιωθα χεράκια να αγκαλιάζουν το χέρι μου ή να προσπαθεί να χωθεί στην αγκαλιά μου. Η αλήθεια ειναι ότι σε αυτη την ηλικία όταν βλέπεις εφιάλτες δεν σε νοιάζει ποιος είναι δίπλα σου, αρκεί να σε κάνει να διώξεις τις κακές σκέψεις από το μυαλό σου. Και ειναι απίστευτο το πόσο γρήγορα χάνονται αυτές οι τρομακτικές εικόνες με μια αγκαλιά. Όσο πιο μικρός τοσο πιο απλή η ζωή όσο μεγαλώνουμε οι δυσκολίες δεν φεύγουν με μια απλή αγκαλιά. Αλλά αυτο δεν σημαίνει ότι μια αγκαλιά δεν μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Και το αρκουδακι που είχες δίπλα σου στον ύπνο παύει να είναι ο αγαπημένος σου sleep pal και την θέση του παίρνουν χιλιάδες φιγούρες οι οποίες πολλές φορές σου στερούν τον ύπνο, είτε επειδή ξενυχτάς για να τους σκέφτεσαι είτε επειδή στοιχειώνουν την φαντασία σου. Αυτα όμως δεν τα συνειδητοποιείς αν η ζωή σου δεν έχει παιδιά γιατι μόνο έτσι μπορείς να συγκρίνεις τις δυσκολίες τις δικές σου με την ευκολία που λύνονται αυτές των παιδιών.